Organizimi dhe stervitja e nje ushtrie ishte vepra me rendesore, te ciles iu pervesh Skenderbeu qe kur u kthye ne Kruje, vecanerisht posa dinte qe s’ish e largme koha kur do te ndodhej balle per balle me ushtrine e Perandorise Turke. Nga ushtaret dhe vullnetaret qe u mblodhen, mbajti vetem 15000, 8000 kalores dhe 7000 kembesore, te gjithe luftetare te sprovuar, te zgjedhur me kujdes, te tjeret i ndau neper fortesa a i dergoi ne shtepi, qe t’i therriste kur t’i duheshin.

Gjithe ne kete kohe, futi ne principaten e tij rekrutimin, gje per te cilen asnjeri s’ish menduar gjer atehere ne Europe dhe e cila qe nje reforme e padegjuar ne Shqiperi dhe beri list ate plote te meshkujve qe nund te mbanin arme, qe t’i mblidhte kurdohere qe te ish nevoja. Kesaj gjeje Skenderbeu i jep aq rendesi, sa u vu ne krye te komisionit dhe doli fshat me fshat, per te shikuar njerezit dhe bere listat.

Vleren e nje ushtrie te rregullshme, te gjithanshme dhe te gatshme per lufte ne cdo minute, Skenderbeu e kishte mesuar nga Turqia, ku pa me sy sherbimet e vyera te jenicereve. Fitimet e tyre turqit ja detyronin ketij trupi ushtarak, te zgjedhur, te cilin e themeloi sulltan Orhani. Skenderbeu e solli kete sherbim ne Shqiperi dhe formoi nje trup te zgjedhur prej me teper se 2 mije shqiptaresh, te cilet nga disiplina, trimeria dhe besnikeria, s’kishin shoke ne bote. Emrat dhe trimerite e cilitdo pej tyre i dinte Skenderbeu me goje, hante shume here ne nje tryeze me ta dhe pas fitimit te ndonje beteje, i pinte shendetin dhei i jepte te pije me kupen e tij atij qe kishte rrefyer me teper trimeri, pa ndryshim shkalle dhe ofiqi… Barleti e permend kete garde mbreterore, te cilen e quan “proetoria cohors”, ne Betejen e Torviollit. Pjesa kalorese e gardes perbehej prej 600 krutanesh te zgjedhur. Skenderbeu kujdesej vecanerisht per ushqimin, veshjen dhe pagesen e ushtareve te gardes.

Pastaj beri fortifikata te reja rreth Krujes, vizitoi te gjitha keshtjellat, te cilat i vuri ne shtet-mbrojtje, studioi hollesisht topografine e Shqiperise, duke mos lene as mal, as fushe, as pyll, as lume, as vije, as perrua, as gryke pa matur nga pikepamja strategjike. Dhe atyre qe kish pas u thoshte qe, per nje general te mire, eshte aq nevoje te dije vendin qe ka per te mbrojtur, sa dhe numrin dhe cilesine e ushtrise armike.

Zemerimi i Sulltanit kunder shqiptareve dhe venecianeve ishte aq i madh , sa ne mes te dimrit, nje turme prej 15000 turqish, permes maleve te mbuluara me debore, u duk perpara Shkodres. Kur erdhi lajmi ne Lezh, kryetrimi i semure ne shtrat te vdekjes u perpoq te ngrihej e te kapte armet dhe dha urdher qe t’i gatitnin kalin. Por trupi i tij i tretur nga ethet, nuk levizte dhe garda mbreterore shkoi kete here te luftonte pa Mbretin ne krye te saj. Po tmerri i emrit te tij ishte aq i madh, sa turqit me te pare “kohorten pretoriane”, kujtuan se ishte dhe ai, moren arratine dhe u shuan krejt prej malesoreve nepre gryka dhe pusi. Skenderbeu mezi merrte fryme, kur i sollem lajmin e mire te fitores se fundme. Kur i thane mjeket se s’kishte me asnje shprese per sherim, thirri princerit shqiptare dhe bajlozet e Venetise, te cileve u la shendet dhe i keshilloi te vazhdojne luften e perbashket kunder turqve. Mbreterine e tij ja la te birit, Gjon Kastriotit, me mbretereshen si regjente, dhe i porositi qe, po te ndodheshin ne rrezik, te shkonin ne qytetet qe i kishte falur Ferdinandi i Napolit. Mund te marrim me mend hidherimin qe ndjeu Skenderbeu, kur hodhi rreth tij syrin e mjegulluar nga hija e vdekjes djhe s’pa asnje princ shqiptar te zotin per te pasuruar vepren, te cilen vdekja s’e la ta mbaronte.

Pasi u pershendosh me te gjithe dha shpirt me 17 te Janarit 1468, ne verse prej 56 vjetesh, pas nje mbreterimi prej 24 vjetesh e dy muajsh, te shkuar ne lufte kunder turqve per lirine e Shqiperise dhe per mbrojtjen e Europes.

Kur vdiq Skenderbeu asnje sy nuk mbeti i paperlotur. Mbreteresha dhe i biri dymbedhjetevjecar, te gjunjezuar perpara kufomes se tij, po lebetiteshin. Princerit rreth e rrotull po qanin si foshnja dhe e vajtonin, sipas memyres shqiptare, me kenge:

- O trim Gjergj, zot e mbret, o ate i shenjte e mbrojtesi yne, qysh na le jetime e te shkrete si dhente pa bari? Ku te vemi tani te kerkojme ndihmen ne shtrengime? E kush do na mbroje tani nga armiqte apo nga terbimi i turqve? Mjere ti o Shqiperi, mjere ne derezezte, mjere i madh e mjere i vogel, mjere tere krishterimi qe humben nje te ketille kryembrojtes!

Lek Dukagjini, si i marrosur nga hidherimi, rendi ne shesh te qytetit e, duke cjerrur kraharorin e duke shkulur mjekren dhe floket, bertiti:

- Ejani o shqiptare! Sot ra kryekeshtjella e Shqiperise, fortesat tona u permbysen, fuqia jone humbi, qytetet tona rane perdhe, tere shpresa jone u shua me vdekjen e nje burri!

Klithmat zemercjerrese dhe te mallengjyera te popullit e mbuluan kete lajmerim te Dukagjinit, te cilin e vertetonin tingellimat vajtimtare te kambanave.

Atje tej degjohej hingellimi i deshperuar, i mallengjyer, i ngjirur, i keputur i nje kali. Ishte kali luftetar i Skenderbeut, qe vajtonte te zotin. Mihte dhene me terbim, renkonte si i plagosur per vdekje, dritherohej e ngjethej si nga e ftohta e etheve, shfrynte avull e leshonte lot si njeri. Qe kur u shtri Skenderbeu ne shtrat , u semur edhe ai, dhe kur vdiq u egersua, s’qaste njeri tjeter qe t’i hipte, s’donte me te hante, s’donte me te rronte e u shtri e vdiq pak dite pas te zotit.

Skenderbeu u varros ne Katedralen e Shen Kollit ne Lezhe. Te gjithe princerit, oficeret e ushtaret e tij, me garden mbreterore e percollen ne banoren e fundme. Gjemimi i topave lajmeroi se kufoma e tij zbriti ne varr dhe bashke me te edhe Shqiperia e lire.

Shqiperia e qau dhe e vajtoi vite me radhe. Europa derdhi lot te hidhur. Te gjitha oborret, anembane Europes, mbajten zi, se fama e tij ishte perhapur aq shume ne bote, sa edhe armiqve u vinte keq per vdekjen e tij.

Kur e degjoi sulltan Mehmeti tha:

Shume here Turqia, tmerri i Europes, i blatoi paqe. Skenderbeu hidhte poshte kryelartesisht cdo propozim, qe nuk pajtohej me dinjitetin dhe indipendencen e Shqiperise dhe kete gje e bente ne kohera kritike, kur humbja e tij dukej fare e sigurte.

Ish i palodhur nga shpirti dhe nga trupi, gjithnje ne levizje, kurre ne prehje, hante me ushtaret, flinte i armatosur ne kamp, me gune e ne rrogoz. Pese ore gjume i ishin mjaft ne kohe qetesie, vetem dy a tri ore ne kohe shtrengice. Hante dhe pinte shume, por duronte dite me radhe pa ngrene. Si Hanibali dhe Napoloni, vishej per vete pa lluks e madheshti, por ushtaret i deshte te stolisur me ar e mendafsh, te ushqyer mire dhe paguar pasurisht.

Ne betejat kursente me teper ushtaret se veten e tij. Edhe luftonte, edhe e drejtonte betejen. Nga shpejtesia e cuditshme dhe rreptesia derrmonjese e goditjeve te tij mund te barazohet vetem me Jul Qesarin, ne mos me shkrepetimen e rrufese.

Nga morali, ndonese i rritur ne nje oborr te korruptuar, mbeti puritan malesor. Si Gustav Adolfi i Suedise nuk linte gra, te mira a te liga, t’i afroheshin kampit te tij dhe ndiqte me ashpersi prej fanatiku cdo lloj imoraliteti.

Luftetar i madh, ishte dhe diplomat nga me te hollet, sa mundi jo vetem te fitonte simpatine e fuqive europiane, te cilat pak a shume e ndihmuan moralisht dhe materialisht per te pasuar luften e lirise, por qe edhe i zoti, i vetmi ne tere historine e Kombit te lidhe kreret e palidhur, t’i bashkoje e t’i organizoje shqiptaret e pabashkuar e te pabindur ne nje ushtri te rregullt edhe te disiplinuar.

Turqit, te mundur gjithnje, kur e kishin kunder, arriten te besonin se ai ishte gjysme perendi dhe e nderonin jo me pak se shqiptaret. Kur e pushtuan Lezhen e hapen varrin e tij, per te ndare mes tyre kockat, te cilat i mbeshtillnin me ar e argjend dhe i varnin ne qafe, si hajmalira te shenjta dhe cudiberese, qe t’u shtohej trimeria dhe te mos i zinte plumbi.

C'thote ajo e ve e gjore,
Mbretereshe pa kurore,
Faqe-cjerre, lesh-leshuar,
Shpirt e zemer perveluar,
Gjysme e vdekur: " O shqiptare,
Nenes mos ja beni varre".

Mbahu nene mos ki frike,
Se ke djemte ne Amerike.

Qan e lutet nene e mjere,
Kerkon vatren edhe ndere,
Do lirin' e saj dhe mbrene,
Sic e pat me Skenderbene,
Bijt' e beses therret prane,
Kur i thirri dhe si vane?

Mbahu nene mos ki frike,
Se ke djemte ne Amerike.

Cilet jane ata tirane,
Qe te prene e qe te vrane?
Qe te therne bij e bija,
Dhe tu nxi tu mbyll shtepia?
Derdhni plumba o shqiptare,
Gjakun nenes per te marre.

Mbahu nene mos ki frike,
Se ke djemte ne Amerike.

Cilet bij te tradhetuan?
Dhe te ndoqne dhe te shuan?
Dhe te lane o shkab' e ngrate,
Pa fole, pa zogj, pa shpate?
Keta qena o shoke i mbytni,
Mbushni gjyle qe t'i shtypni.

Mbahu nene mos ki frike,
Se ke djemte ne Amerike.

Sa kerkon e sa te duhen?
Burrat nga detyra s'druhen,
Trimi i mire do t'te jape,
Sot me vrap e neser prape.
Hidhni, Hidhni tok dollare,
Te mos mbetemi te share.

Mbahu nene mos ki frike,
Se ke djemte ne Amerike.

Do te ndihim pa kursyer,
Per ty, nena jone e vyer,
Qe me drit' e nder te thuresh,
Dhe me bijt' e tu te mburresh.
Cila nene lyp parane?
Cilet bij me shpirt s'i dhane?

Mbahu nene mos ki frike,
Se ke djemte ne Amerike.

Arme dhe fisheke mblidhni,
QESEN edhe SHPIRTIN hidhni,
Per lirine per mbretin* tone,
Sot,pa neser eshte vone,
Jepni, nenen te shpetoni,
Komb' e vatra te ndertoni.

O flamur gjak, o flamur shkabë,
O vënd e vatr' o nën' e babë,
Lagur me lot, djegur me flagë,
Flamur i kuq, flamur i zi.

Fortesë shkëmbi, tmerr tirani,
S'të trëmp Romani, as Venecjani,
As sërp Dushani, as turk Sulltani,
Flamur i math për Vegjëli.

Flamur që lint Shën Kostandinin,
Pajton Islamin e Krishtërimin,
Çpall midis feve vllazërimin,
Flamur bujar për Njerëzi.

Me Skënderben' u lavdërove,
Dhe në furtun' i funtmi u shove,
Me Malon prapë lart vrapove,
Yll i pavdekur për liri.

Sa shpesh pastaj përdhe u shtrive,
Me zjarr e zi u ndeze u nxive,
Po çdo mizor me shpat' e grive,
O fushë-kuq, o shkabë-zi.

Rent, or rent, rent e u thuaj
Se u çthur ordi e huaj,
Se betejën e fituam
Dhe qytetin e shpëtuam!
Rent, or rent,
Rent, or Marathonomak!

Kap një degë prej dafine
Dhe vërtitesh ndaj Athine,
Nëpër fush' e breg mbi breg
Këmba tokën as t'a prek,
Hip' e zbrit,
Petrit, Marathonomak!

Ke një plagë, po s'e the,
Djers' e gjak pikon për-dhe;
Do që ti të jesh i pari,
Për triumfin lajmëtari
Flamur-gjak,
Kuqo, Marathonomak!

T'u tha gryka, po s'të pihet,
T'u mpi këmba, po s'të rrihet,
Se mileti po të pret,
Ankthi zëmrat ua vret,
Vrer e tmerr,
Shpejt, or Marathonomak!

Kurrë kaqë s'dogji djelli
Dhe si plumb s'rëndovi qjelli,
Kurr' aq ëmbël' e bukur s'ftoj
Hij' e lisit edhe kroj;
Turru tej,
Tutje, or Marathonomak!

Vapa mbyt e pluhri nxin
Ferra çjerr e guri grin
Afsha gjoksin përvëlon
Syrin avulli verbon;
Ur' e prush,
Furr', or Marathonomak!

Gryka si gjyryk të çfryn
Prej Vullkani flag' e tym
Se ç'vëngon e se ç'gulçon,
Zëmra brinjët t'i çkallmon
Me tokmak,
Mbahu, or Marathonomak!

Nëna, motra, nusja dalin,
Ngrehin krahët të të ndalin,
Mos, se s'janë veç Najada
Magjistrica dhe Driada;
Lark, or lark,
Lark, or Marathonomak!

Hajde, ja Akropolia,
Ja qyteti e njerëzia
Që të pan' e që të çquan
Dhe fuqinë t'a rishtuan
Ha dhe pak,
Hajde, or Marathonomak!

Ja, arrive, ua the:
Ç'gas e ç'helm qe kjo myzhde!
"E fituam!", brohorite
Dhe për tok' u-përpëlite;
Vdiq, or vdiq!
Vdiqe, or Marathonomak!

Arrin në majë lart i kapitur,
Qëndron me frikë, pret i tronditur,
Dhe Jehovaj i flet prej një reje
Me zë rrufeje:

"Ti dhe të tjerët pleq do të ngelni,
Tokën e Shenjtë kurrë s'e shkelni
Skllevë, bij-skllevësh, s'e meritoni
Se liri s'doni!"

Krye Profetit dita i ngryset
Dhe shpirt-këputur përdhe përmbyset
Me lot në sy, me zemër të ngrirë
I lyp mëshirë.

Pse kaqë gjatë, Zot, m'arratise,
Pse më përplase, më përpëlise,
Pse shpresën dyzet vjet m'a yshqeve,
Dhe sot m'a preve?

"Nem Dhen' e Lirë! Zot ku m'a ke?"
"Shiko, i tha, dhe ja ku e pe."
Së largu Zoti ia pasqyron,
Dhe e shikon.

Ja Nazareti, ja Bethlehemi,
Lum' i Jordanit, Jerusalemi,
Mal' i Sionës, Bethsaidaja,
Dhe Golgothaja.

Sheh gasn' e pritmë për djalërinë
Dhe shkretëtirën për pleqërinë,
Atje sa bukur, këtu sa zi,
0 Moisi.

Kryetrim, që lëfton, triumfon për atdhe,
Shpëtimtar, kryemjek, kryeshenjt, kryefe,
Pasuri, dhe liri, dhe fuqi ti na dhe,
Lum e lum, Galile: Hosarma, hosanna!

0 i bir i Davidit, i Miri Bari
Ti na prin dhe na rrit në luath e vërri
Ti na ruan, na mpron, dhe për ne bëhesh fli,
0 Njeri-Perëndi: Hosanna, hosanna!

Përmbi Dhe, përmi Fron, përmi Qjell u-bekofsh,
Përmi djall dhe tiran, përmi Ferr mbretërofsh,
Me pean dhe temjan, dhe këmban' u-këndofsh,
Drit' e gas, rrofsh e qofsh: Hosanna, hosanna!

0 i fort' o i urt' o i ëmbël Jesu,
Plot me bes' e me shpresë të biem mi gju,
T'adhurojmë me zëmër këtu e tehu,
Gjithëkunt e pa funt: Hosanna, hosanna!

Do të vrasim, Jesu, se të kemi Baba,
Do të varrim, Mesi, se të kemi Usta,
Se s'ke dashur as jet' as martes' as para:
Kryqësoje, Pilat, në Kalvar, Golgotha.

Dy kusarë të vegjël i zumë në lak.
Kryqësoji këta, se na vothnë fort pak,
Kryqësoje këtë, se s'na vodhi aspak:
Kryqësoje, Pilat, në Kalvar, Golgotha.

Vrajeni, se përunj dhe përmbys pasurinë,
Pasuron, dhe çliron, dhe forcon varfërinë,
Se lëngatën shëron, se ndriçon verbërinë:
Kryqësoje, Pilat, në Kalvar, Golgotha.

Varreni, se me botën, me ne s'shëmbëllen,
Se na ndreq shtrëmbëritë, dhe kurrë sna rren,
Se e do vegjëlin' e tiran' e urren:
Kryqësoje, Pilat, në Kalvar, Golgotha.

Vrajeni, se për vete s'kujdeset, s'lëfton,
Dhe të mjerët, të humburit nuk i sfruton,
Dhe për sherr, për vlla-vrasje, për luftë s'punon:
Kryqësoje, Pilat, në Kalvar, Golgotha.

Varreni, posa s'do as të vras' as të varrë,
As të bënjë të keqen as gjakun t'a marrë,
Dhe katilët me nam na i qan si të marrë:
Kryqësoje, Pilat, në Kalvar, Golgotha.

Në kështjellë t'atdheut, në tempull të fesë
Janë shtruar sarafët pa shpirt e pa besë,
Tregëtojn' e gënjejnë, rrëmbejn' e sfrutojnë,
Thon' ashtu Israelin e mbrojn' e shpëtojnë.

Shtrembërojnë kanunet, i marrin në dorë,
Dhe shkëlqejnë në kish' e në fron me kurorë,
Vegjëlia për ta batërdisen dhe vriten
Dhe kështu parasitët gjakpirës po rriten.

Tradhëtori dinak, hipokrit e kusar
Na u ngrit gjer në kulm, dhe u-bë kryetar;
Nënë zgjedhën besnikët për vdekje lëngojnë,
Se mëkat dhe mallkim kryengritjen kujtojnë.

Çdo i shenjt' ideal, çdo shtëpi Perëndie
Ishte bërë dyqan dhe pazar tregëtie:
Kush fitonte më tepër, ay ishte usta,
Dhe kush nukë plaçkitte ish krejt budalla.

Kur e pa këtë zi dhe këtë erësirë,
Krisht' i ëmbël u-ndes dhe u-bë i vështirë:
Me kamçik e me fshikull sarafët i dboj,
Dhe nga larot gjakpirës atdhen' e shpëtoj.

Dhe Shën Pjetr' i gëzuar ahere i tha:
"Ja tani e ke nisur tamam, or usta!
Me kërbaç e me shpatë mi ne mbretëro,
Dhe me forc' e pahir na çliro, na shpëto."

"Je gabuar, o Krisht, që u ke predikuar,
Se të marrët, të shurdhërit s'kanë dëgjuar;
Ndreq kurrizin më parë, pastaj ndriço trurin.
Se shpirt-robi s'çlirohet askurrë pa drurin."

Jesu Krishti s' dëgjoj, dhe s'e mori vesh mikun.
Dhe me lot i penduar e hodhi kamçikun,
Dhe i tha: "S'e ka fajin kurrizi, po truri,
Se lirin' e sjell drita e mëndjes, jo druri."

"Merr-e prapë kamçikun, Shën Pjetri u- përgjeq,
Se përndryshe kjo punë na del mos më keq.
Përkëdhel' u kurrizin dhe do t'të besojnë,
Vraj-i, shtypi, dhe shtrydhi, dhe do t'adhurojnë".

Allalla, o rezil e katil, allalla,
Stroni udhën me hithr' e me shtok turfanda,
Gumëzhit, o zinxhir e kamçik, baterma,
Lehni, laro, kaba: Hosanna, Barabba!

Tradhëtor, ti na nxive, na le pa atdhe,
Ti na çthure, na çkule, na çduke çdo fe,
Varfëri, poshtërsi, robëri ti na dhe,
Derbeder, ujk e derr: Hosanna, Barabba!

0 stërnip i Kainit, tepdil si bari,
Ti na shtyp e na shtryth e ti gjakun na pi,
Ti na ther e na grin e për qejf na bën fli;
0 kokuth e lubi: Hosanna, Barabba!

Në budrum, nëpër llom' e kufom' u-mallkofsh,
Në skëterrën, katran e tiran, u-harbofsh,
Me tam-tam e allarm' e me nëm' u-shurdhofsh,
Në zëndan mbretërofsh: Hosanna, Barabba!

0 i çgryer, i zhyer, i vyer për hu,
Turp-e-ndot-kundërmonjës të krusen mbi gju
Dallkaukët, kopukët e turmat pa tru,
Zëmër-krund-e-gërdhu: Hosanna, Barabba!

Krishtin brënda e gjykojnë
Dhe pas ligjës e dënojnë,
E goditin dhe e shtyjnë,
E pështyjnë.

S'del askush që t'a shpëtonjë,
Roma do t'a kryqësonjë,
Triumfon Legaliteti
Dhe Laneti.

Kur e rrahin dhe e tallin
Pjetri ngulet mbi mangallin;
Kur e pa, u-koll këndezi
Nga qymezi.

Dhe një shërbëtore i tha:
"Je dhe ti një nga ata!"
Po Shën Pjetri proteston,
E mohon.

Kruspull mbi mangallin mblidhet,
Po djek dorën dhe përdridhet;
Se ç'këndon bandill këndezi
Nga qymezi:

"S'ka e s'ka si heroizma,
Edhe si idealizma,
Po kur dimër del behari
S'ka si zjarri."

-"Nga ata je!"- thot' ajo,
E mohon Shën Pjetri: -"Jo!
As e njoh, as e kam parë,
Moj e marrë!"

Kruspull mbi mangallin mblidhet,
Po djek mjekrën dhe përdridhet;
Se ç'këndon bandill këndezi
Nga qymezi:

"Shkab' e shkëmb me poz' e fjalë,
Se ç'na dolle shkrumb e galë,
Në je trim këtu tregoje,
Shko shpëtoje."

Thot'ajo: -"Je, mos gënje!"
Pjetri e mohon me be:
-"Jo, për Zotin, moj aman,
S'jam e s'jam."

Kruspull mbi mangallin mblidhet,
Po djek gjuhën dhe përdridhet;
Se ç'këndon bandill këndezi
Nga qymezi:

-"Simon Pjetër, Bar Jona,
Kështu ndahet kjo dynja:
Kryqi andej, këtej buxhaku
Dhe allçaku.

Se ç' e dogje, se ç' e fike,
Gjel me gjëmb' e këng' armike.
Dhe ndërgjegjen se ç' ia çpove,
Se ç'ia zgjove.

Një mexhlis të math na çeli
Pandeli Jano Vangjeli
Me Sulltan-llokum na veli
Si kofini pas të vjeli.

Fyt' i Floqit po pëllet
Top' i Krosit po kërcet:
Ç'është ky sheqer-kësmet?
Hallvaxhin' e pamë mbret!

Dhe rakia vete-vjen
Xhafer Ypi na mbërthen
Dhe për lot na mallëngjen
Rreth konopit me legjen.

Koço Kotta, mjek hanxhari,
Nis një valle palikari,
Se me një ferman kusari
Sadrazem u-bë firari.

Dhe Feridi faqe ndron,
Die shante, sot lëvdon
Fryn bulçit' e trumbeton,
Që Katrani zbardhëllon.

Dhe sarhosh Iljas Vrioni
Dehet, siç e do zakoni,
Bërtet: "Rroftë Napoloni!
Kështu tha dhe Ksenofoni!"

Se ç' u-çporr xhumhurieti,
Se ç'u-rahatos mileti,
Se Sulltanin prap' e gjeti,
Se, që kur e humbi, s'fjeti!

Ç'ka sepse i vjetri qe
Madhështor sa një deve
Dhe ky s'bën as për meze!
Rroftë sa jep ylefe.